’‘සිනහව අතරින්’’චිත‍්‍රපටය මනසට සම්භාහනයක්.
ප‍්‍රංශ ජාතික රිචඞ් සහ කුමාරිගේ කුටුම්භයට තුන් වැන්නෙකු ලෙස ප‍්‍රවිශ්ට වන විමල් වික‍්‍රමසිංහ, යන චරිත ත‍්‍රිත්වය වටා ගෙතී ඇති මෙම වෘත්තාන්තය තුළින්, දුක, වේදනාව, සතුට, ප‍්‍රහර්ශය, සෞන්ධර්ය, ආදී හැඟීම්, වටිනාකම් හා අත්හැරීම පේ‍්‍රක්ෂක මනසේ ගැඹුරින් ජනිත කරවමින් පශ්චාත්කාලීන ලිබරල් සංස්කෘතිය පිළිබඳ සමාජ චිත‍්‍රයක් ද, නිරූපණය කරයි.
විවාහ දිවියෙන් අපේක්ෂිත මාතෘත්වය නොලැබීමේ ගැටලූව මුල් කර ගෙන කුමාරි සිය ප‍්‍රංශ ජාතික සැමියා (රිචඞ්* සමග ගැටීම ඇරඹෙනුයේ දිගින් දිගටම සිදුවන බලාපොරොත්තු කඩවීම නිසා ය. විවාහ දිවියේ ප‍්‍රහර්ශය අත්විඳීමේ අවස්ථාව ගිලිහීම හා ඇගේ පති දම සිඳී බිඳී යාමට අවස්ථාව ඇති කරයි. ඒ සම්බන්ධයෙන් විමල් ගේ මැදිහත්වීම සාධාරණීය කරන්නට දරන ප‍්‍රයත්නය ද, සුළුපටු නැත. මන්ද ගැහැණියක වශයෙන් ඇගේ මානුෂීය ස්වභාවය හා උවමනාව ද, පිළිබිඹු කිරීම මතුපිටින් පමණක් නොව චරිතයේ ආධ්‍යාත්මය තුළින් ද පෙන්නුම් කිරීමට බලවත් උත්සාහයක් ගනී. මෙහි දී රිඩඞ් තම සුරූපී බිරිඳ ගේ අසම්මත බැඳීමට ලොකු විරෝධයක් පෙන්නුම් නොකිරීම තාත්විකත්වය ගිලිහී යාමක් ලෙස හැෙඟයි. එහෙත් මේ තුන්කොන් පේ‍්‍රමයේ එක් ඵළයක් වශයෙන් විමල්ට දාව බිහිවන දරුවා මිය ගිය බව විමල් වෙත දැන්වීම තුළින් රිචඞ්ට තම පෞරුෂය නගා ගැන්මට අවස්ථාවක් උදා වෙයි. මෙම වෘත්තාන්තය නිමා කරමින් පේ‍්‍රක්ෂකයා දාර්ශනික තලයකට මනසින් ගෙනයාමට දරන ප‍්‍රයත්නය අනෙක් ඵළය වෙයි.
චිත්ත වේග සංකල්පයේ දී ආසව, අනුසය, පපඤ්ච යන පෙළඹවීමේ මූලයන්වලට අනුව ආසවයන් හේතුකොට ගෙන පුද්ගල සන්තානයෙහි කාංසාව, නොසන්සුන් කම, නොරුස්සන බව ආදී චිත්තවේග පහළවන ආකාරය (ෑපදඑසදබ* කුමාරිගේ මෙන්ම විමල් ගේ චරිත නිරූපනයන් තුළින් මනාව විශද වෙයි.
සිංහල සිනමාව තුළ බහුලව සාකච‘ඡුාකර ඇති තුන්කොන් පේ‍්‍රමය මෙහි ප‍්‍රකට කළ ද සිනමා කරුවා වෙනස් මානයන් ඔස්සේ පේ‍්‍රක්ෂක හමුවට සිය දෙවන ප‍්‍රයත්නය සමග පැමිණ ඇත. සමකාලීන සමාජීය සිදුවීම්වලට අනුව බුදු සමය සහ භික්ෂුව පිළිබඳ පවත්නා සමාජීය කතිකාවට පිලිතුරක් සපයමින් වෘත්තාන්තය තුළ ආගමික සුජාත භාවය ඖචිත්‍යය ට අනුව සංවේදී ව හා ගැඹුරුතර විග‍්‍රහයකට බඳුන්කර ඇත. සාහිත්‍යකෘතියකින් ලබන ආශ්වාදය තුළින් සණත් ගුණතිලකයන් මෙහි තිර පිට පත ලියා ඇති අතර, මෙහි එන ප‍්‍රධාන චරිත තුන පේ‍්‍රක්ෂක මනස් තුළ සමීපරූප සිනමා රීතිය ඔස්සේ නිදන් ගත කරවීමට කැමරාව ගමන්කරවන රිද්මය මෙම චිත‍්‍රපටයේ සුවිශේෂී තත්ත්වයකි. යෞවන යෞවනියන්ගේ සොඳුරු පෙම් පුවත් සිනමාත්මකව බහුලව බිහිවන ලාංකීය සමාජය තුළ මැදිවියේ චරිත ත‍්‍රිත්වයක් ඔස්සේ පේ‍්‍රක්ෂක ආධ්‍යාත්මයට ධනාත්මකව යමක් එකතු කිරීමට ව්ඤ්ඤාන ධාරා රීතිය ඔස්සේ අනෙකා සැබැවින් දකින්නට පොළඹවන උත්සාහය ද පැසසුමට ලක් කළ යුතු ය.
සංස්කෘති දෙකක් මුසු වෘත්තාන්තයක් මෙන් දිස්වුව ද, ප‍්‍රංශ සමාජය පිළිබඳ ඉස්මතු කිරීමක් මෙහි දී, නොකෙරෙයි. ආසියානු දර්ශනයේ ගැඹුර සාකච්ඡුාවට නතු කරන ආකාරය මෙන්ම, අනුවේදනීය වෘත්තාන්තයක් ලෙස සිනමා පටය කැපීපෙනෙන බව නිරෝෂා විරාජනී ගේ සංගීතය සමග ඓන්ද්‍රීයව බැඳෙන රූප මාලාව ඉහත කී ගුණ සමුදාය පේ‍්‍රක්ෂක මනසට දනවන්නට සමත් වී ඇත.
විමල් වික‍්‍රමසිංහ විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය වරයෙකු වශයෙන් නාගරික සංස්කෘතියට අනුගත ව විසුව ද, ගැමිසංස්කෘතිය, නිදහස් අධ්‍යාපනය, ආගම, නීතිය, සදාචාර සහ කුලාචාරයන් ගෙන් හික්මීම ලද අයෙකු වශයෙන් මෙන් ම, කුමාරිගේ චරිතයෙන් ද පෙන්නුම් කරන්නේ නාගරික සංස්කෘතිය ඇය පසුව භාර ගත් බව ය. නූතන සමාජය බොහෝවිට අත්විඳින ධන බලය පෙන්වමින් කපටි කෛරාටික ආරක්ෂක මුවාවෙන්, මුලා කර අනෙකාගේ කුටුම්භයට ඇතුළුවී. බලහත් කාරයෙන් සිය ආධිපත්‍යය පතුරුවා ගන්නා නරි වෙනුවට කුමාරි විඳින අනුපමේය චිත්ත පීඩාව සමග අහඹු ලෙස ඈට හමු වන, විමල් ගේ අනුකම්පාවට ලක්වීම, කිතුලක් යට කිරි වීදුරුවක් පානය කළත් වපර ඇසින් දකින සමාජය දෝෂ විරහිත කරුණක් ලෙස නොසලකනු ඇත. එහෙත් විමල් සසුන් ගත වීම අගති විරහිත සදය අනුකම්පාව දිනා ගැනීමට හේතු වෙයි. මා දන්නා එක් තරුණියක් පේ‍්‍රමය ගැන කලකරීමකට පත්ව පැවිදි වී සිටියදී සිය පෙම්වතා එම අසපුවට ගොස් ප‍්‍රධාන මෙහෙණිය මුණ ගැසී කරුණු පහදා දීමෙන් එතැනින් මුදවා ගෙනවිත් පසුව විවාහ ගිවිස ගන්නා ලදී. සමස්ථය විමසුමට ලක් කිරීමේදී මෙම අත්විඳීම් සමකාලීන සමාජය තුළ පවත්නා මානව ජිවිත වල සැබෑ අද්දැකීම් සමුච්ඡුයක් වශයෙන් හªනා ගත හැකි වෙයි.
ජීවිතයේ සැබෑව නිරූපණය කරන්නට වෙහෙසෙන සාහිත්‍ය ධාරා අතර සිනමාවට හිමිවන්නේ, අද්විතීය තැනකි. කුමාරි සිය ස්ත‍්‍රි වර්ගයා වෙනුවෙන් හඬයි, වැලපෙයි, සිනහසෙයි, කෝප ගනී, නින්දා විඳී, සැබැවින්ම මේ අත්විඳීම් මානව ජීවිතයේ ස්වභාවික උනුසුමින් ඈත්වී නොමැති ධර්මතා නොවේද. එහෙත් ඇය සිය අනන්‍යතාව ගොඩනගා ගැනීමෙ දීී සිනමාකරුවා ඇගේ අතීතය වසන් කිරීමත්, රිචඞ් සිය සුරූපී බිරිඳ පිළිබඳව පෙන්වන දෘෂ්ටිමය ස්වභාවයත්, දරුවෙකු පිළිසිඳි බවපැවසිමෙන් විමල් තුළ සිදුවන ව්‍යාකූල බව ත්. පේ‍්‍රක්ෂක මනසට ගැඹුරින් දන්වන්නට සමත්ව නොමැති වීම අසාර්ථක ලක්ෂන බව හැෙඟයි. එහෙත් ඇය තම චරිත නිරූපනය තුළින් පේ‍්‍රක්ෂකය මනස තුළ භාවමය කම්පනයක් ඇති කිරීමට ගන්නා උත්සාහයන් සාර්ථකත්වයක් පෙන්නුම් කරයි.
තුන්කොන්පේ‍්‍රමය, ඇසුරින් සාහිත්‍ය හා කලා නිර්මාණ බිහිකිරීම විවිධ සාහිත්‍ය ශානරයන් ඔස්සේ ගම හා නගරය ඇසුරු කර ගෙන නිපදවී මේ කලාව දුරාතීතයට ගමන්කරන්නකි. කල්පිත නාගරික සංස්කෘතියක් දෘෂ්‍ය කරන ‘සිනහවඅතරින්’’ චිත‍්‍රපටය තුළ ප‍්‍රංශජාතික සැමියා සමග විවාහ ගිවිස සිටින කුමාරි සිය සංස්කෘතික අනන්‍යතාව රැුක ගැනීමට දරන තැත සමග ගැටීමෙන් ඇතිවන හිදැසට පිවිසෙන විමල් යන චරිත ත‍්‍රිත්වය විමසීමෙන් එක්තරා ආකාරයකට ව්‍යාජ ජීවිත ආඛ්‍යාන මය රූප මාලාවක් සමීප රූප සිනමා රීතිය ඔස්සේ සිනමාකරුවා පේ‍්‍රක්ෂකයිනට අපූර්වත්වටයන් ග‍්‍රහණය කරවයි.
නාගරික අසංතෘප්ත ජීවිතවල ජිවන ආඛ්‍යානයන් ඔස්සේ මෙහිදී (සිනමාකරුවා* ප‍්‍රකාශකරන්නේ කුමක් ද, මැදිවියේ සුරූපියකගේ පිරිපුන් ස්ත‍්‍රී ශරීරය අධිසුඛෝපභෝගී පිරිමි ෆැන්ටසිය මගින් ශාංගාරකරණය කරවන අතර, නාගරික මිනිසුන්ගේ සමාජ ආර්ථික ජීවිතයේ නිස්සාර බව පමණක් නොව ආසියානු දර්ශනයේ ගැඹුරු මනෝභාවයන් මගින් මනස ශික්ෂිත කරවන්නට දරන තැතක් ද, සමගය.
පේ‍්‍රමය පිළිබඳ කියවෙන වෘත්තාන්තයක් වශයෙන් පෙන්නුම් කළත්, පශ්චාත් ලිබරල්වාදී සමාජ ජීවිතයේ නිදහස හා මානසික සුවය උදෙසා පන්සල් ඇසුරු කර ගත් ජීවිත තුළින්, පවත්නා සමාජ ගත හිදැස ආගමික නිෂ්ඨාවන් තුළින් පිරවෙන්නට හැරීම තුළින් තත්ත්කාලීන ජනප‍්‍රිය සංස්කෘතිය දෘෂ්ටි ගත කරන අතර, ඉහළ සුඛෝපභෝගී ජීවන ප‍්‍රවෘත්තිය තුළ දුෂ්කර මෙන්ම අඩු ලිංගික සබඳතාව ගමෙන් නගරයට සම්ප‍්‍රාප්ත කුටුම්භ යන්හි සුපුෂ්පිත ජීවිත, නාගරිකසමාජය තුළ මොනවට විදහා දක්වයි ද, එහෙත් මේ කාරණය අපහමුවේ ගැඹුරු විවේචනයට ලක් වුවද, වෘත්තාන්තය තුළ එම සබඳ තා ගොඩනගන්නට ලොකු වෙහෙසක් නොගැනීම ඇගේ ස්ත‍්‍රී සාරය තුළ අපට හමුනොවන අනෙක වෙයි.
කුමාරි සිය ලිංගික තෘප්තිය ලබන එකම තැනැත්තා වික‍්‍රමසිංහය. ඇගේ වේදනාකාරී යටි සිත වසා ගන්නේ කෙළිලොල් උඩු සිතිනි. වික‍්‍රමසිංහගේ මෙන්ම කුමාරිගේ අශ්ලීල වේදනාකාරී සතුට ප‍්‍රක්ෂේපණය කරන තුන්කොන් පේ‍්‍රමය තත්ත්කාලීන සමාජය තුළ ප‍්‍රතිපාදිත භෞතික පදනම සමාජ ප‍්‍රගතිය කෙරෙහි කොතරම් ප‍්‍රති විරෝධී ආකාරයකට බලපානු ලබයි ද, චිත‍්‍රපටියෙහි ශූන්‍යත්වය පමණක් නොව කුටුම්භ ගත දිවිය සුඛදායී කරවන්නට කළ හැකි කැප කිරීම් හා ප‍්‍රතිගාමී දේශපාලන න්‍යාය පත‍්‍ර වලින් හැකිලූන සමාජ සත්‍යය පිටට නැවුන මිනිසුන් නොව ඇතුලට නැවුන මිනිසුන් බිහිකරන සුළු සමාජ යථාර්ථයක් ඥානනය කරවන බව ද, මෙහි ලා සඳහන් කළයුතු ය.
පාරිශුද්ධ සංස්කෘතියේ මූලයන් සොයා ආපසු යාමේදී හමුවන්නේ ගම ය. රිචඞ් ආකර්ශනය කරන දේවල් මෙන්ම කුමාරි රැුකගන්නට වෙහෙසෙන් නේත්, විමල් අවසානයේ (ආධ්‍යාත්මික ජීවිතයකට* නැඹුරු කරවන්නේ ත්. මේ සංස්කෘතික යථාර්ථය විසින් ම නොවේ ද යන්න ගැඹුරින් විමසිය යුතුව ඇත. ඔවුන් සිදු කර ඇත්තේ ආපසු යාම නොව පවත්නා ජාලමය අවුල තුළ ගැටලූවලට විසඳුම් සෙවීම ය.
සුනිල් කුමාරසිංහ අතුකෝරල
්එයමනදර්ක්128?ටප්සකගජදප
No comments:
Post a Comment